‘I promised. So I’ll stay until the soldiers come and shoot me’

The Times,

May 20,2010

By Richard Lloyd Parry

The loneliest woman in Thailand sits in front of the Red Shirt stage in central Bangkok. She wears a red T-shirt and red bandanna, and carries in her hand a red flag.

For 43 days Pusdee Ngamcam has camped out here, sleeping on a thin mat with the noise of this city in her ears, living off instant noodles and braving the unspeakable lavatory facilities. Only one thing has now changed: she is alone.

Two hours earlier this spot had been a tumult of singing, speechifying and righteous anger against the Government of Abhisit Vejjajiva, the Thai Prime Minister. It was also a place of fear. The armoured cars and infantrymen of the Royal Thai Army were advancing towards the Red Shirts, less than a mile down the road.

Many Thais expected a massacre, worse even than the botched operation last month to clear another protest site in which 25 people died. Or perhaps the army would advance and then stop, putting more pressure on Nuttawut Saikua, the Red Shirt leader, to negotiate. Very few, if any, expected Mr Nuttawut’s announcement made on the red stage a few moments after 1.30pm: that the Red Shirt leadership was capitulating, handing itself over for arrest en masse, and that the epic conflict that had unfolded in Bangkok over the past two months was over.

“As soon as the leaders told them to leave, in ten minutes everyone was gone,” Ms Pusdee, 45, an unmarried nurse from Bangkok, says. “It’s not right, because we are fighting for democracy.”

While the few thousand other protesters melted away into the city or found sanctuary in a nearby Buddhist temple, Ms Pusdee found herself the Last of the Red Shirts.

“I keep my promises, and I promised not to leave until they dissolved Parliament and we have elections,” she says in a wilderness of abandoned chairs, sleeping mats, cooking equipment and amplifiers.

“They have not dissolved Parliament so I won’t leave. No country in the world got democracy just by asking — you have to fight for it.” How long will she stay here? “Until the soldiers come here,” she says, “and shoot me.”

There is nothing fantastic about this idea. All morning the Royal Thai Army has been shooting people in its path, both Thais and foreigners. The dreadful end of the day, as furious and leaderless Red Shirt hooligans set fire to buildings across the city, has provided the images that the Thai Government will thrust before the eyes of the world. But until lunchtime it was a day like the four days that preceded it — in which soldiers armed with automatic weapons killed and injured civilians armed, for the most part, with sticks, stones, bottles of petrol and fireworks.

One young man, whom I met as the sun was rising over the massed armoured cars on the perimeter of the Red Shirt zone, proudly showed me his contribution to the struggle: three hand-made arrows, crafted from bamboo and feather-flighted. The difficulty was that he had no bow from which to fire them.

Instead he planned to shoot them at the advancing armoured column with a small catapult. These are the people whom the Thai Government has labelled “terrorists”, though they have as much in common with the Bash Street Kids as Osama bin Laden.

There are some armed anti-government protesters — the so-called Black Shirts, hardcore militants who do their best to avoid the gaze of foreign journalists and even of their Red Shirt fellows. By lunchtime yesterday they were fortifying one of the stations of Bangkok’s overhead Sky Train against the army’s advance. I saw one automatic rifle; colleagues reported at least one more, as well as handguns. Ninja-like men were seen furtively running with long, thin wrapped objects that may or may not have been grenade launchers.

These may — or may not — have been used last month to kill a colonel who was leading a botched assault on a Red Shirt protest site, but in the past few days the influence of a handful of urban guerrillas has been insignificant. Since the army began its operation of suppression last Thursday, only one military man has been killed: an air force officer accidentally shot by his comrades.

The rest of the dead, close to 50 of them, and almost all of the injured, have been civilians.

Some of them were Black Shirts, firing suicidally over the barriers at the soldiers. But others were ordinary Thais and people like me, nervously backing down the street ahead of the advancing fire, unable even to see through the smoke of the burning barricades to the soldiers shooting their assault rifles.

Shots whistled down the street unpredictably. The victims were carried out, a few every hour, by daredevil ambulances screaming and skidding in and out of the kill zone.

All morning one tried to imagine what would happen when they reached the main stage, where Ms Pusdee and her friends were waiting, tremulous but determined.

For weeks speakers such as Mr Nuttawut had been reinforcing their belief in the nobility of their cause and the necessity of defending it to the death. Their demands are straightforward: that Mr Abhisit, whose party has never been elected, and who came to power as the indirect result of a military coup, step down and call elections.

No wonder then, that Ms Pusdee feels betrayed — and no wonder that Mr Nuttawut made the choice that he did. “All the people were ready to give up their lives,” a woman named Pom told me in the temple where she had taken refuge. “The leaders chose to give up their freedom to save our lives.”

And no surprise, really, that the younger and more thuggish of the Reds chose to run amok, burning banks, the stock exchange, a TV station regarded as favouring the Government and a shopping centre. Such destruction can never be excused, but this has never been a conflict with clear rights and wrongs.

Perhaps one should simply be grateful that it was not much bloodier and that the worst Ms Pusdee has to deal with is disappointment. For Mr Abhisit, who always seemed such a decent man, this is a victory, but a victory of which he can only decently feel ashamed.

-------------------------------------------

ไทม์ออนไลน์ : เสื้อแดงคนสุดท้าย “ฉันสัญญาว่าจะอยู่ จนกว่าทหารจะมายิงฉัน”

ชื่อเดิม : ฉันสัญญาว่าฉันจะอยู่ จนกว่าทหารจะมายิงฉัน
แปลจาก ‘I promised. So I’ll stay until the soldiers come and shoot me’
Times online
http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article7131331.ece
Richard Lloyd Parry

 จาก ประชาไท 

ผู้หญิงที่โดดเดี่ยวที่สุดในประเทศไทย นั่งอยู่หน้าเวทีประท้วงของเสื้อแดงกลางกรุงเทพฯ เธอสวมเสื้อยืดสีแดงและผ้ามัดหัวสีแดง ในมือยังมีธงแดงอยู่

ผุสดี นากคำ อยู่ที่นี่มา 43 วันแล้ว เธอนอนอยู่บนเสื่อผืนบางๆ ขณะที่มีสรรพเสียงของเมืองอยู่รายล้อม มีชีวิตอยู่ด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและสุขาที่ยากจะอธิบายสภาพมัน มีอยู่อย่างเดียวที่เปลี่ยนไปคือ ตอนนี้เธออยู่คนเดียวแล้ว

สองชั่วโมงที่แล้ว ในจุดนี้มีการร้องเพลงสลับปราศรัยกันอย่างว้าวุ่น กับการแสดงความโกรธต่อรัฐบาลอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ซึ่งเป็นความโกรธที่ชอบธรรม (righteous anger) มันยังคงเป็นสถานที่ที่มีความกลัว รถหุ้มเกราะและทหารจากกองทัพไทยมุ่งตรงเข้าหาเสื้อแดง ห่างออกไปไม่กี่ไมล์

คนไทยหลายคนคาดว่าคงมีการสังหารหมู่ (massacre) ที่ร้ายแรงกว่าที่เกิดขึ้นในเดือนที่แล้ว (เม.ย.) ที่มีผู้เสียชีวิต 25 ราย หรือไม่เช่นนั้น กองทัพก็อาจจะแค่เคลื่อนขบวนไปหยุดใกล้ที่ชุมนุมเพื่อกดดันณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ แกนนำเจรจา

มีอยู่ไม่กี่คนหรืออาจไม่มีเลยที่คิดว่า บนเวทีหลังจากนั้นจะมีการแถลงว่า แกนนำได้มอบตัว และการชุมนุมตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาจบลง

"ทันทีที่แกนนำบอกพวกเขาให้ออกจากพื้นที่ พวกเขาก็ออกไปหมดภายใน 10 นาที" ผุสดีกล่าว เธอเป็นนางพยาบาลอายุ 45 ปีที่ยังไม่ได้แต่งงาน "มันไม่ถูกเลย เพราะพวกเราสู้เพื่อประชาธิปไตย"

ขณะที่ผู้ชุมนุมอื่นๆ อีกหลายพันคนหลอมรวมตัวเองไปตามฝูงชนในเมือง หรือไม่ก็หลบภัยอยู่ในวัดใกล้ๆ ผุสดี กลายเป็น 'เสื้อแดงคนสุดท้าย' (the Last of the Red Shirts)

"ฉันทำตามสัญญา ฉันสัญญาว่าจะไม่ออกจากพื้นที่ไปจนกว่าพวกเขาจะยุบสภา แล้วพวกเราก็จะได้มีการเลือกตั้ง" เธอกล่าว ท่ามกลางสิ่งรายล้อมคือเก้าอี้ เสื่อ ลำโพงและเครื่องครัวที่ถูกคนทิ้งร้างไว้

"ถ้าพวกเขาไม่ยุบสภา ฉันก็จะยังไม่ออกไป ไม่มีประเทศไหนหรอกที่จะได้รับประชาธิปไตยมาเพียงแค่จากการร้องขอ พวกคุณต้องสู้เพื่อให้ได้มันมา" แล้วเธอจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? "จนกว่าทหารจะเข้ามาที่นี่" เธอตอบ "และยิงฉัน"

ความคิดนี้ไม่ใช่ความคิดที่ชวนให้เห็นพ้องเท่าไหร่ เพราะตลอดเช้าที่ผ่านมา กองทัพทหารไทยยิงประชาชนทุกคนที่ขวางทาง ไม่ว่าจะเป็นคนไทยหรือชาวต่างชาติ พอถึงช่วงเย็นวันนั้น เสื้อแดง ผู้ที่ตอนนี้เปรียบเสมือนฮูลิแกนผู้โกรธแค้นและไร้ผู้นำก็เริ่มจุดไฟเผาอาคาร แสดงภาพให้เห็นว่า รัฐไทยมีการใช้กำลังต่อหน้าสายตาชาวโลก แต่จนกระทั่งก่อนถึงช่วงเที่ยงในวันเดียวกันนั้น ก็เหมือนเช่น 4 วันก่อนหน้านี้คือ มีทหารติดอาวุธปืนกลสังหารและทำร้ายผู้คนที่มีอาวุธ ซึ่งอาวุธที่ว่าส่วนใหญ่แล้วคือไม้, ก้อนหิน, ระเบิดขวด และประทัด เท่านั้น

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผมพบในขณะที่พระอาทิตย์กำลังขึ้นอยู่เหนือร ถหุ้มเกราะที่รุมรายล้อมพื้นที่ชุมนุมเสื้อแดง อวดผมอย่างภาคภูมิใจถึงการมีส่วนร่วมในการต่อสู้ของเขา นั่นคือ ลูกธนูทำมือ 3 ดอก ทำจากไม้ไผ่เหลาติดขนนก แต่ปัญหาคือ เขาไม่มีคันธนูจะยิ่งมัน

แต่เขากลับต้องการใช้มันยิงใส่ หากขบวนเจ้าหน้าที่ที่มีชุดเกราะเคลื่อนเข้ามา ด้วยเครื่องยิงขนาดเล็ก (small catapult) นี่คือคนที่รัฐบาลตราหน้าว่าเป็น 'ผู้ก่อการร้าย' แม้ว่าพวกเขาจะหน้าตาเหมือนตัวการ์ตูนเรื่อง 'แบช สตรีท คิดส์' [1] มากกว่า โอซามา บิน ลาเดน ก็ตาม

มีผู้ต้านรัฐบาลบางกลุ่มที่ที่มีอาวุธ พวกเขาถูกเรียกว่า 'เสื้อดำ' ทหารฮาร์ดคอร์ผู้พยายามหลบเลี่ยงสายตาผู้สื่อข่าวต่างชาติ หรือหลบกระทั่งเสื้อแดง ในช่วงเที่ยงวานนี้ (19) พวกเขามาตรึงกำลังอยู่ที่สถานีรถไฟลอยฟ้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ผมเห็นว่า พวกเขามีปืนกลลำหนึ่ง เพื่อนผมบอกว่ามีสอง รวมถึงมีปืนพกด้วย คนที่เหมือนนินจาพวกนี้ยังได้วิ่งไปพร้อมกับของในห่อที่อาจจะเป็นเครื่องยิงลูกระเบิดหรือไม่ใช่ก็ได้

สิ่งนี้อาจจะเป็นสิ่งเดียวกันกับที่ใช้สังหารนายทหารระดับสูงที่นำขบวนโจมตีเสื้อแดงหรือไม่ก็ได้ แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ อิทธิพลของทหารกองโจรดูมีความสำคัญขึ้นมา ตั้งแต่การเริ่มปราบปรามกลุ่มผู้ชุมนุมตั้งแต่วันพฤหัสบดีสัปดาห์ก่อน (13) มีทหารรายเดียวเท่านั้นที่ถูกสังหาร คือเจ้าหน้าที่ทหารอากาศที่ถูกยิงโดยเพื่อนทหารอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ผู้เสียชีวิตที่เหลือ ราว 50 ราย รวมถึงผู้ได้รับบาดเจ็บเกือบทั้งหมด เป็นพลเรือน

มีบางคนที่เป็น 'เสื้อดำ' ที่วิ่งเข้ายิงทหารหลังแผงกั้นอย่างไม่กลัวตาย แต่คนอื่น ๆ ก็เป็นประชาชนคนไทยทั่วไปแบบผมนี่แหละ เป็นคนที่คอยหลบอยุ่ตามท้องถนนอย่างเป็นกังวลต่อกระสุนที่ถูกยิงมา ไม่สามารถแม้แต่มองเห็นทหารที่กำลังยิงปืนกลเนื่องจากมีควันจากแนวกั้นลอยบังอยู่

บนท้องถนนนั้น เดาทางไม่ได้เลยว่า กระสุนจะมาจากทางไหน เหยื่อที่ถูกยิงถูกหามออกไปในทุก ๆ ชั่วโมง โดยหน่วยพยาบาลผู้กล้าที่รถพยาบาลส่งเสียงไซเรนกรีดร้องแล่นเข้าแล่นออกสมรภูมิสังหาร

ในทุก ๆ เช้า คนก็ต้องคอยจินตนาการกันไปว่า จะเกิดอะไรขึ้นเวลาที่เขาไปถึงเวทีหลัก ที่มีผุสดีและเพื่อนของเธอคอยอยู่ แม้จะสั่น ๆ บ้าง แต่ถือว่าได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว

หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้ปราศรัยอย่างณัฐวุฒิ เน้นย้ำถึงความสูงส่งของข้อเรียกร้องของพวกเขา และให้ความสำคัญจนต้องปกป้องด้วยชีวิต ข้อเรียกร้องก็ตรงไปตรงมา คือการที่ให้อภิสิทธิ์ผู้ที่ไม่ได้รับการเลือกตั้งให้เป็นนายกฯ และเข้าสู่ตำแหน่งด้วยวิธีการทางอ้อมจากการรัฐประหาร ออกจากตำแหน่งและมีการเลือกตั้งใหม่

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ผุสดีรู้สึกว่าเธอโดนหลอก "ทุกคนพร้อมจะสละชีวิตอยู่แล้ว" ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ พร บอกกับผมขณะหลบภัยอยู่ในวัด "แกนนำเลือกสละเสรีภาพของตัวเองเพื่อรักษาชีวิตของพวกเราไว้"

และไม่ต้องสงสัยเลยว่า ส่วนหนึ่งของเสื้อแดงที่ยังอายุไม่มาก มีความเป็นนักเลงกว่าก็พากันวิ่งไปเผาธนาคาร ตลาดหุ้น และสถานีโทรทัศน์ที่พวกเขาบอกว่าอยู่ข้างรัฐบาล การทำลายล้างเช่นนี้ไม่สามารถหาอะไรมาอ้างได้ แต่ว่าความขัดแย้งนี้ก็ไม่เคยมีอะไรถูกหรือผิดชัดเจน

บางทีแล้ว เราอาจต้องยินดีด้วยซ้ำที่มันไม่ได้นองเลือดเลวร้ายไปกว่านี้ และอย่างเลวที่สุดที่ผุสดีได้เจอ คือความรู้สึกผิดหวัง สำหรับอภิสิทธิ์ ที่ดูเป็นคนสุภาพแล้วนี่คือชัยชนะ แต่ก็เป็นชัยชนะที่คนอย่างเขาต้องรู้สึกอับอาย